E-mail αναγνώστη: Αγανακτισμένοι και "αγανακτισμένοι"

Αναγνώστης μας απέστειλε e-mail σχετικά με το κίνημα των Αγανακτισμένων και το δημοσιεύουμε αυτούσιο:

Αγανακτισμένοι και «αγανακτισμένοι»…..

Κάποιοι θα βιαστούν να με χαρακτηρίσουν ως Ηρακλή του στέμματος, λαμόγιο, καλοβολεμένο και πολλά άλλα κοσμητικά επίθετα. Δεν θα μπω στην διαδικασία να τους απαντήσω και αυτό γιατί εδώ και αρκετό καιρό διαβάζω στα blogs της Πόλης μας τα γραφόμενα των «αγανακτισμένων» και των Αγανακτισμένων Πολιτών αυτής της χώρας του ήλιου και της φαιδράς πορτοκαλέας .

Ακόμα, ακόμα δεν ξέρω αν οι διαχειριστές των blogs θα αναρτήσουν το κείμενο αυτό…φοβούμενοι τα κελεύσματα των καιρών, μήπως χαρακτηρισθούν μνημονιακοί, φιλοκυβερνητικοί κλπ κλπ.

Ελπίζω ότι θα επικρατήσει η άποψη της Δημοκρατίας που ναι μεν μπορείς να διαφωνείς αλλά αφήνεις τον άλλο να στοιχειοθετήσει άποψη έστω και αν δεν συμφωνείς μαζί του.

Επί της ουσίας λοιπόν,

Για το κίνημα των Αγανακτισμένων, μερικά αυτονόητα:

Πρώτη φορά μετά την εποχή του Πολυτεχνείου, κάτι τόσο μαζικό ξεπερνά τα κόμματα, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και την νομενκλατούρα τους. Σίγουρα εκφράζει την θέληση του κόσμου να διεκδικεί αιτήματα χωρίς να περιχαρακώνεται στα στενά πλαίσια της κομματικής πειθαρχίας και στην περίφημη ρήση του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη την δεκαετία του ’70, «Ο τύπος πρέπει να γράφει την αλήθεια………..όμως το τι είναι Αλήθεια το ξέρει μόνο το κόμμα»!!!!!

Τι σημαίνει ότι ο κόσμος αγανάκτησε; Άραγε αγανάκτησαν όλοι για τον ίδιο λόγο; Μπορεί η αγανάκτηση από μόνη της να αποτελέσει συνεκτικό δεσμό ενός ετερόκλητου πλήθους; Μπορεί ένα αρνητικό συναίσθημα να μετατραπεί σε μια θετική πρόταση; Τι νόημα έχει να βγαίνεις κάθε μέρα σε μια πλατεία και να επαναλαμβάνεις ότι αγανάκτησες;

Υποτίθεται ότι όλοι οι «αγανακτισμένοι» είναι κατά του μνημονίου. Τι σημαίνει όμως αυτό; Είναι υπέρ της χρεοκοπίας; Είναι υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ε.Ε.; Μήπως είναι υπέρ του δανεισμού, αλλά με ευνοϊκότερους όρους, δηλαδή υπέρ ενός άλλου μνημονίου; Όταν λένε ότι το πολιτικό σύστημα χρεοκόπησε και χρειάζεται αλλαγή. Τι ακριβώς εννοούν; Αλλαγή Πολιτεύματος; Αλλαγή Κυβέρνησης; Αλλαγή προσώπων;

Φοβάμαι πως θέτοντας αυτές τις ερωτήσεις σε καθέναν από τους «αγανακτισμένους» και τους Αγανακτισμένους, θα παίρναμε χιλιάδες διαφορετικές απαντήσεις. Το πλήθος θα έπαυε να είναι τόσο ομοιογενές όσο φαίνεται τώρα.

Καλώς ή κακώς αυτή είναι η συνέπεια όταν περνάς από την αγανάκτηση στη σκέψη.
Δεν είμαι υπέρ του μνημονίου ή της τρόικας, ούτε μου αρέσει να περικόπτεται ο μισθός μου. Αλλά όταν ρωτάς έναν Έλληνα αν είναι υπέρ ή κατά του μνημονίου, είναι σαν να ρωτάς έναν καρκινοπαθή αν του αρέσει η χημειοθεραπεία.

Είναι προφανές πως η συνταγή που ακολούθησε η χώρα μας και η κυβέρνηση, εδώ και ένα χρόνο, όχι μόνο δεν μας θεράπευσε από την κρίση αλλά μας έβαλε βαθύτερα στην αρρώστια-ύφεση. Το φάρμακο για την κρίση απέτυχε λένε με το δίκιο τους πολλοί, και η κυβέρνηση αυξάνει τη δόση!!!

Αν είναι έτσι, συμφωνώ κι εγώ. Είναι όμως έτσι; Έγιναν αποκρατικοποιήσεις; Έγινε άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων; Έγινε δραστικός περιορισμός του κρατικού τομέα;
Δηλαδή, σίγουρα το πήραμε το φάρμακο, ή σαν παιδάκια το φτύσαμε στο νεροχύτη όταν δεν κοιτούσε η μαμά-τρόικα;

Υπάρχει εναλλακτική πρόταση; Όλοι μα όλοι (δεξιά αντιπολίτευση, αριστερή αντιπολίτευση, Θεοδωράκης, Άνθιμος, Κραουνάκης, Λαζόπουλος, Αγανακτισμένοι και «αγανακτισμένοι» κλπ κλπ) όταν τίθεται το επίμαχο ερώτημα τους πιάνει μια περίεργη εχεμύθεια. Ενώ όταν είναι να καταγγείλουν είναι λαλίστατοι, όταν πρόκειται να προτείνουν κάτι καλύτερο βουβαίνονται!!!

Το εκβιαστικό δίλλημα δεν αποτελεί μικροπολιτικό εύρημα, αλλά μια πραγματικότητα, Μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία; Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός νόμος, χαρακτηρίζονται από μια βιασύνη κάτω από το καθεστώς της πίεσης των ευρωπαίων εταίρων.

Απαντώντας στο δίλλημα που τίθεται δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι παρ’ολη την προχειρότητα και την μετρίου οικονομίστικη λογική που το διέπει, ήταν η μόνη λύση για να αποφύγουμε την χρεοκοπία σε αυτή τη δύσκολη χρονικά παγκόσμια οικονομική συγκυρία.

Τα επιχειρήματα του δεν συνάδουν με την κοινωνία και τις ανάγκες της, απλά έδωσε σε εμένα και σε πάρα πολλούς ακόμα φτωχούς μνημονιακούς-τροικιστές, την δυνατότητα να κερδίσουμε χρόνο, να πληρωθούμε τον έστω και κουτσουρεμένο μισθό μας και αυτόν τον μήνα και να προσπαθήσουμε από κοινού να βρούμε την βέλτιστη λύση, να γίνουν οι αναγκαίες διορθώσεις ώστε να μην γυρίσουμε πίσω αρκετές δεκαετίες.

Κλείνοντας γιατί αρκετά σας κούρασα με την φλυαρία μου θα έλεγα το εξής:

«Αν ένας συγγενής σας, αργοπέθαινε στο νοσοκομείο, θα του φυτεύατε μια σφαίρα για να μην πεθαίνει λίγο-λίγο κάθε μέρα; Εγώ όχι».

Μια άλλη άποψη…
Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων για την φιλοξενία