Η Μαρία Λαρεντζάκη, γεννημένη στον Περαιά το 1969, ήταν μπασκετμπολίστρια, η οποία έχει μείνει σε αναπηρικό καροτσάκι από το 1991, ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που είχε στην Λεωφόρο Συγγρού.
Παρ'όλα αυτά δεν παράτησε την ζωή της. Μετά το χτύπημα της μοίρας, έγινε μητέρα πέντε παιδιών και με πενιχρά έσοδα παλεύει για να δώσει ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά της. Η ίδια, μετά το ατύχημα, έχει γίνει θύμα εκμετάλλευσης από απατεώνες που "διοργάνωναν" φιλανθρωπικούς αγώνες, χωρίς η ίδια να το ξέρει και χωρίς να παίρνει ποτέ τα λεφτά, όπως επίσης δεν πήρε ποτέ λεφτά από τους λογαριασμούς που είχαν ανοίξει για να βοηθήσουν την άτυχη γυναίκα. Το κομμάτι της συνέντευξης στο All Star Basketball στις αρχές του 2010 περιγράφει την κατάσταση γλαφυρότατα:
Η εκμετάλλευση, τα «θα» και οι πλακέτες
Η απατεωνιά και η αναγόρευση του «φαίνεσθαι» σε πρωταρχική αξία είναι ίδιον της ανθρώπινης φυλής, πόσο μάλλον της ελληνικής, πράγμα που η Μαρία βίωσε στο μέγιστο βαθμό. «Κάποιοι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την κατάστασή μου. Είχαν γίνει διάφορα μετά το ατύχημα. Δεν είχα αποδείξεις, αλλά το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να βγω δημόσια και να πω ότι για κάποιους αγώνες που είχαν γίνει δήθεν προς τιμήν μου και για κάτι εράνους, εγώ δεν είχα ιδέα ούτε πήρα ποτέ χρήματα!
Όταν έφυγα για την Αγγλία, είχαν πει ότι είχε ανοιχτεί λογαριασμός στον οποίο θα συγκεντρώνονταν λεφτά από παίκτες του αντρικού μπάσκετ, για να καλυφθούν τα έξοδα. Όταν επέστρεψα, είχαν βγάλει στις ειδήσεις δήλωσή μου ότι δεν είχα λάβει χρήματα ποτέ και την άλλη μέρα με πήρε ο δημοσιογράφος και μου είπε ότι σχεδόν τον απείλησαν και πως έπρεπε να το διαψεύσει και να υποστηρίξει ότι τα είχα πάρει. Είχα ακούσει, επίσης, ότι η αστυνομία συνέλαβε άτομο με ιατρικά χαρτιά δικά μου να κάνει έρανο. Η κατάσταση είχε ξεφύγει. Έφταναν στα αυτιά μου σημεία και τέρατα, ότι είχα πλουτίσει και δεν είχα πρόβλημα υγείας, αλλά το έπαιζα για να εκμεταλλεύομαι τον κόσμο, ότι ο άντρας μου ήταν ναρκομανής και με τα λεφτά αγόραζα τη δόση του... Δεν απέκτησα ψυχολογικό πρόβλημα λόγω του ατυχήματος και κόντεψα να αποκτήσω τότε.
Επίσης, άκουγα υποσχέσεις από αυτούς που υποτίθεται ότι μπορούσαν να κάνουν κάτι. Είχαν έρθει πολιτικοί από όλα τα κόμματα στο σπίτι με κάμερες, έλεγαν ότι είχε συζητηθεί το θέμα στη Βουλή, όταν είχα ζητήσει να βρεθεί μια δουλειά για τον Σταμάτη (σ.σ. τον πρώην σύζυγό της). Δεν είχαν κάνει τίποτα βέβαια, ήταν μόνο "θα και θα". Σαν Μαρία Λαρεντζάκη νιώθω ότι έχω τιμηθεί υπέρ του δέοντος. Από την πολιτεία, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παπούλια (σ.σ. στις 6 Μαρτίου 2007 βραβεύτηκε με το βραβείο του «Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Τιμής»)... Σαν πολίτης αυτής της χώρας όμως, νιώθω ακριβώς το αντίθετο. Γιατί όλα μένουν σε μια πλακέτα. Ένα χρόνο μετά την απονομή από τον κ. Παπούλια, χώρισα με το Σταμάτη. Ήμουν σε δύσκολη κατάσταση και οι φίλοι μου με έπεισαν να γράψω γράμμα στον Παπούλια, μιας και με είχε γνωρίσει, και να του ζητήσω, αφού ήμουν τόσο στριμωγμένη οικονομικά και είχα να μεγαλώσω μόνη μου πέντε παιδιά, να μου βγάλει μια άδεια ταξί, που ήξερα ότι βάσει νόμου δικαιούνται οι πολύτεκνοι. Στέλνω την επιστολή στον Πρόεδρο, που τον ευχαριστώ γιατί τη διάβασε και μου απάντησε, λέγοντάς μου ότι την έστειλε στο Υπουργείο Συγκοινωνιών και να αναμένω εξελίξεις από εκεί. Από το Συγκοινωνιών μου είπαν ότι κατανοούν το πρόβλημά μου, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα... Επίσης, προσπαθώ από την εργατική κατοικία να πάρω δάνειο για σπίτι (σ.σ. μένει στο ενοίκιο), το οποίο δικαιούμαι σαν πολύτεκνη και παραπληγική και μου λένε ότι δεν μπορώ επειδή δεν έχω τα 600 ένσημα. Μα σε κάποιον που δεν έχει εργαστεί, δώστε το δικαίωμα να τα εξαγοράσει. Έκανα πέρσι τα χαρτιά μου και για άδεια περιπτέρου, τίποτα κι από εκεί.
Κουράστηκα να παρακαλάω. Η δική μου περίπτωση είναι και λίγο γνωστή. Οι υπόλοιποι που είναι στην ίδια φάση με εμένα και στην αφάνεια, τι μπορούν να κάνουν; Γι' αυτό είπα "τέρμα η δημοσιότητα". Θεωρώ κιόλας ότι μου έχει δοθεί περισσότερη προσοχή από όση μου αξίζει, λόγω της προγενέστερης αθλητικής μου ιδιότητας. Δεν έχω κάνει κάτι εξωπραγματικό. Κάθε άνθρωπος κάνει επιλογές στη ζωή του κι εγώ απλώς τις υποστήριξα, ανεξαρτήτως συνεπειών. Δεν είμαι η μόνη που έχει οικογένεια. Το μόνο που με ευχαριστούσε με την προβολή είναι ότι η ιστορία μου έδινε κουράγιο σε κάποιους ανθρώπους με πρόβλημα υγείας. Όλο το υπόλοιπο παρασκήνιο δεν το αντέχουν άλλο οι πλάτες μου».
------
Γι' αυτό, ο αγώνας μπάσκετ που διοργανώνει η Ελευθερία Μοσχάτου είναι, πραγματικά, για καλό σκοπό και αξίζει την στήριξή μας.
Διαβάστε ολόκληρη την συγκλονιστική συνέντευξη της Μαρίας Λαρεντζάκη στο All Star Basketball, εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου